Dienstag, April 04, 2006
Fortune dagsins
'Mounten' wird fuer drei Dinge benutzt:
'Aufsitzen' auf Pferde,
'einklinken'von Festplatten in Dateisysteme, und,
nun, 'besteigen' beim Sex.
--Christa Keil
Sumir eru formlegri en aðrir þegar skilgreina skal hinar náttúrulegustu aðgerðir.
Helstu tíðindi
Katie Melua tónleikarnir voru alveg geggjaðir og komu vel á óvart því fyrir utan að taka eigin lög rokkaði hún dagskrána upp með sína eigin útgáfu af 19th Nervous Breakdown með Rolling Stones, Spaceman með Babylon Zoo og Lucy in the Sky with Diamonds. Að mörgu leyti voru hennar útgáfur skemmtilegri en frumútsetningarnar og gerði sennilega gæfumuninn hvað hún hafði hæfileikaríkt fólk með sér sem fékk hvert um sig gott svigrúm til að láta ljós sitt skína sem skærast.
Henry Spinetti á Slagverki: Skallapoppari með gleraugu. Ég er ekki mikill kunnáttumaður þegar húðir eru annars vegar en sérstaklega hafði ég gaman af flóknum rythmafléttunum sem og þegar hann sló ekki beint á húðirnar heldur í rammana.
Justin Sandercoe á gítar: Greinilega mjög hæfileikaríkur og skipti engu hvort hann var að taka flókin sólo, jassgripasamsetningar eða riff.
Jim Watson á flygli: Jazz píanisti að menntun og sá sem var hvað rólegastur á sviðinu. Það endurspeglaðist hins vegar síður en svo í músikinni því hann töfraði fram hinar fegurstu melódíur á lyklaborðinu að það var sem hið besta eyrnarkonfekt.
Frank Gallagher á... fiðlu, sítar, flautu, o.s.frv: Sem menntaður fiðlari gat ég ekki annað en dáðst að fiminni hjá Frankie boy. Hann fór létt með að draga fram ferundir og fimmundir og virtist engu máli skipta hvaða hljóðfæri var mundað. Allt virkaði eitthvað svo natural og léttleikandi hjá manninum.
Lucy Shaw á Bassa/bassa: Ótvírætt mest sjarmerandi persónan á sviðinu. Ef Katie er eins og falleg álfamær þá er Lucy töffarinn sem lætur það virka cool að spila á gamaldags bassa, með liðað hár, svartan derhatt og leyndardómsfullt bros. Hún var augljóslega á heimavelli með klassíska bassann því nótnasamsetningarnar virtust oft vera ansi flóknar en ekki var hún síðri á rafbassanum. Sérstaklega var flott hvernig hún renndi niður strenginn í 19th Nervous Breakdown.
Á laugardaginn var það síðan 70 ára afmæli skíðadeildarinnar og var ég þarna í skíðaskálanum innan um fólk sem var að meðaltali ca 70 ára gamalt. Leið fyrst eins og ég væri á árshátíð hjá elliheimili. Sú tilfinning hvar samt fljótt því við áttum það öll sameiginlegt að vera einlægir skíðaáhugamenn og flestir voru afreksfólk hið mesta sem höfðu frá mörgu skemmtilegu að segja. Ég hins vegar get ekki státað af neinum stórum titlum, og ekki heldur neinum litlum titlum ef því er að skipta en er ekki aðalatriðið að vera með?
MR krókurinn
Búinn að fara yfir námsefni vetrarins og er því "bara" upprifjun og undirbúningur fyrir prófið eftir. Þau munu standa sig með miklum sóma vona ég.
'Mounten' wird fuer drei Dinge benutzt:
'Aufsitzen' auf Pferde,
'einklinken'von Festplatten in Dateisysteme, und,
nun, 'besteigen' beim Sex.
--Christa Keil
Sumir eru formlegri en aðrir þegar skilgreina skal hinar náttúrulegustu aðgerðir.
Helstu tíðindi
Katie Melua tónleikarnir voru alveg geggjaðir og komu vel á óvart því fyrir utan að taka eigin lög rokkaði hún dagskrána upp með sína eigin útgáfu af 19th Nervous Breakdown með Rolling Stones, Spaceman með Babylon Zoo og Lucy in the Sky with Diamonds. Að mörgu leyti voru hennar útgáfur skemmtilegri en frumútsetningarnar og gerði sennilega gæfumuninn hvað hún hafði hæfileikaríkt fólk með sér sem fékk hvert um sig gott svigrúm til að láta ljós sitt skína sem skærast.
Henry Spinetti á Slagverki: Skallapoppari með gleraugu. Ég er ekki mikill kunnáttumaður þegar húðir eru annars vegar en sérstaklega hafði ég gaman af flóknum rythmafléttunum sem og þegar hann sló ekki beint á húðirnar heldur í rammana.
Justin Sandercoe á gítar: Greinilega mjög hæfileikaríkur og skipti engu hvort hann var að taka flókin sólo, jassgripasamsetningar eða riff.
Jim Watson á flygli: Jazz píanisti að menntun og sá sem var hvað rólegastur á sviðinu. Það endurspeglaðist hins vegar síður en svo í músikinni því hann töfraði fram hinar fegurstu melódíur á lyklaborðinu að það var sem hið besta eyrnarkonfekt.
Frank Gallagher á... fiðlu, sítar, flautu, o.s.frv: Sem menntaður fiðlari gat ég ekki annað en dáðst að fiminni hjá Frankie boy. Hann fór létt með að draga fram ferundir og fimmundir og virtist engu máli skipta hvaða hljóðfæri var mundað. Allt virkaði eitthvað svo natural og léttleikandi hjá manninum.
Lucy Shaw á Bassa/bassa: Ótvírætt mest sjarmerandi persónan á sviðinu. Ef Katie er eins og falleg álfamær þá er Lucy töffarinn sem lætur það virka cool að spila á gamaldags bassa, með liðað hár, svartan derhatt og leyndardómsfullt bros. Hún var augljóslega á heimavelli með klassíska bassann því nótnasamsetningarnar virtust oft vera ansi flóknar en ekki var hún síðri á rafbassanum. Sérstaklega var flott hvernig hún renndi niður strenginn í 19th Nervous Breakdown.
Á laugardaginn var það síðan 70 ára afmæli skíðadeildarinnar og var ég þarna í skíðaskálanum innan um fólk sem var að meðaltali ca 70 ára gamalt. Leið fyrst eins og ég væri á árshátíð hjá elliheimili. Sú tilfinning hvar samt fljótt því við áttum það öll sameiginlegt að vera einlægir skíðaáhugamenn og flestir voru afreksfólk hið mesta sem höfðu frá mörgu skemmtilegu að segja. Ég hins vegar get ekki státað af neinum stórum titlum, og ekki heldur neinum litlum titlum ef því er að skipta en er ekki aðalatriðið að vera með?
MR krókurinn
Búinn að fara yfir námsefni vetrarins og er því "bara" upprifjun og undirbúningur fyrir prófið eftir. Þau munu standa sig með miklum sóma vona ég.
